Leon Tarasewicz, Galeria Art NEW media, Warszawa, 2– 25 kwietnia 2009.
Najnowsza wystawa Leona Tarasewicza jest spełnieniem malarskiej utopii o świecącym obrazie. Składają się na nią podświetlone od wewnątrz, półprzezroczyste wielościany, zawieszone na ścianach warszawskiej galerii przy Krakowskim Przedmieściu. Właściwie bardzo trudno powiedzieć, czym są. Tym obiektom chyba najbliżej do minimalistycznych amerykańskich rzeźb z lat siedemdziesiątych, choć nie wiem, czy to porównanie spodobałoby się ich autorowi.
Mają po kilkanaście centymetrów wysokości, kształty kwadratów, prostokątów. Zazwyczaj wiszą pojedynczo. Świecą na żółto, czerwono, zielono, niebiesko, biało. Osobną grupę tworzą wielościany powieszone w niewielkim odstępie, których kolory nakładają się na siebie na białej ścianie. Między nimi tworzą się nowe barwne połączenia, ulotne i zmienne, w zależności od światła w sali, pory dnia, pogody.
Leon Tarasewicz, bez tytułu, 2009Od dawna wiadomo, że malarstwo to dla Tarasewicza o wiele więcej niż tylko obraz na płótnie. W przeszłości malarz eksperymentował ze skalą, fakturami. Ostatnio chętnie prezentował kolorowe tynki, pokrywając nimi ściany i podłogi galerii. Tworzył przestrzeń całkowicie oddaną sztuce. Bywało, że kolorowa materia tynków wylewała się na zewnątrz, pochłaniając wszystko, co napotykała. Podłogi, ściany, rusztowania, piętra barw, w przestrzeni publicznej i prywatnej. Brudna robota w świecie sztuki i kolorów.
Nowe obiekty, goniące za utopią świecących własnym światłem obrazów, robią znakomite wrażenie. Nie ma tu brudu poprzednich prac, tylko czystość i świetlistość. Pewnie niedługo, pragnąc jeszcze większej autonomii, zejdą ze ścian galerii i staną się samodzielnymi rzeźbami, kolejnym krokiem ku samodzielnemu, samowystarczalnemu dziełu.
