Stanisław Dróżdż (1939-2009). Zmarł po ciężkiej chorobie 30 marca 2009 roku. Jeden z najważniejszych artystów polskich XX i początku XXI wieku. Emblematyczna dla jego poszukiwań stała się wystawa z 1977 roku zatytułowana „Między”, zrealizowana w niewielkiej przestrzeni warszawskiej Galerii Foksal. Ściany, sufit i podłogę galerii pokryły litery tworzące tytułowe słowo, ale nigdy w tej przestrzeni nie tworzące go. Dziś można mieć pewność, że właśnie to słowo najlepiej opisuje twórczość i postawę Stanisława Dróżdża, istniejącą między sztukami wizualnymi a słowem. Co więcej: do związku literatów, ze swą poezją konkretną, nie został przyjęty, przyjął go zaś związek artystów. Artystyczne bycie „między” zostało spełnione. W swoich poszukiwaniach przystanią była dla niego Galeria Foksal, w której zrealizował swoje kolejne wystawy, w tym znakomitą pracę z 2002 roku „Poezja konkretna”. Ta realizacja była samą poezją, choć właśnie kompletnie niekonkretną. Między ścianami galerii rozciągnięto 1200 metrów półprzezroczystej żyłki. Wypełniła ona wnętrze, nie pozwalając widzom do niej wejść, ale zarazem tworząc jedną z najbardziej fascynujących artystycznych scenerii w dziejach sztuk wizualnych. W 2003 roku, na 50 Biennale Weneckim, Stanisław Dróżdż zrealizował swe kolejne dzieło – „Alea iacta est/Kości zostały rzucone” – monumentalną realizację, w której ściany weneckiego pawilonu zostały pokryte 250 tys. kostek do gry. Poezja i konkret mieszały się w realizacjach Stanisława Dróżdża, zapewniając mu osobne między sztuką a poezją.