mówimy nie
widzicie?
nie wierzą
a widać
lekko przegięty
prawie w oczekiwanej formie
wywalony i miękki
wysuszony
suchy
z wypustkami jak śliwy
z wypustkami grzybowatymi i liściastymi
a po nich
spływa
a po nas
a pod
widzicie?
nie wierzą
a czuć
liczne węzły[1]
prawie w oczekiwanym gronie
pulsujące i giętkie
naciągnięte
luźne
wielowarstwowe
śluzowe i podśluzowe
i pod
jądro wewnętrze zewnętrzne
płaszcz i płaszcz
skorupa
skorupa i skorupa i niewielkie rozmiary oraz lekkość
jak płatki na języku
w tempie śniegu
przez układ oddechowy
do krwiobiegu
do mózgu
rtęć
arsen
kadm
nikiel
tlenki siarki
tlenki azotu
tlenki węgla
sadza
łatwe do pomylenia
co wypływa
co jest płynące[2]
(nie potrafię oddzielić[3])
jeszcze błotne
[1] Monika Rogowska-Stangret, „Być ze świata. Cztery eseje o etyce posthumanistycznej”, obraz/terytoria, Gdańsk 2021, s. 31.
[2] Krystyna Miłobędzka, „zbierane, gubione (1960–2010)”, Biuro Literackie, Wrocław 2010, s. 346.
[3] Jolanta Brach-Czaina, „Błony umysłu”, Dowody na Istnienie, Warszawa 2022, s. 14.
Ada Adu Rączka – ur. 1997, pracuje z obrazami, tekstem i wideo. Osoba autorska książek poetyckich „Nie róbmy nic, błagam. Ale powiedzmy innym, że robiłyśmy” (2019) i „Chciałośmy” (2022) oraz zina „Próba wyjścia z brzucha | Próba wejścia do brzucha” (2021), stworzonego wspólnie z Zofką Koftą i Girls* to the Front. Interesuje się językiem niebinarnym. Publikowane wiersze są częścią książki poetyckiej „Byłobyśbyło”, która ukaże się tej wiosny nakładem wydawnictwa Katalog Press w serii wszędzie na Ziemi jest równonoc (redakcja serii: Monika Glosowitz, Jacek Żebrowski / redakcja tomu: Monika Glosowitz / projekt graficzny, skład i łamanie: Zofka Kofta).
W 2024 roku rubryka poezji powstaje we współpracy z Fundacją Wisławy Szymborskiej.
