Teatr | Dwutygodnik

Partnerzy

Wyróżnione artykuły

Nie naród, tylko krajobraz

Nie naród, tylko krajobraz

Rozmowa z Małgorzatą Dziewulską

Napiękniejszy pejzaż jednego z przywódców Grupy Krakowskiej przedstawia chaty nad Zbruczem – czy jego doskonałą formę artystyczną stworzył Lewicki czy Łewycki? Czasem trudno odróżnić, co w ukraińskim polskie, a w polskim ukraińskie – mówi autorka „Awangardy podkarpackiej”

Ćwierkanie w popiele

Ćwierkanie w popiele

Parę lat temu było takie określenie: „sztuka postinternetowa” – spektakl Szczawińskiej i Mazurkiewicz bardzo do niego pasuje. Nie chodzi o to, by umeblować scenę ekranami, ale by przechwycić logikę rządzącą internetową strukturą, strukturą nadającą światu kształt

Transformacje i przepoczwarzenia

Transformacje i przepoczwarzenia

W finale „Frankensteina” Jaremki horror wylewa się z każdego zakamarka sceny. Żółte płaszcze przeciwdeszczowe, golfowe kije, stół i krew, krew, jeszcze więcej krwi. Krajobraz katastrofy i nowej rzeczywistości w jednym kadrze

Da się zrobić spektakl bez prądu

Da się zrobić spektakl bez prądu

Rozmowa z Agatą Siwiak, Michałem Zadarą i Weroniką Zajkowską

Opowiadamy o łące, odwołując się do narzędzi teatralnych: ruchu, scenografii, oświetlenia. Okazuje się, że da się za ich pomocą stworzyć spektakl, w którego centrum nie ma sceny i aktora

Fantazja o spektaklu z Wattpada

Fantazja o spektaklu z Wattpada

Zestawienie obciążonej noblowskim sznytem „Pamięci dziewczyny” Annie Ernaux ze współczesnym young adult spina się w kontinuum dziewczyńskiego doświadczenia – o spektaklu „Ciało dziewczyny” w Teatrze Nowym w Łodzi

Felietony

NIE POPISUJ SIĘ: Gdzie diabeł nie może, cz. 2

Z niechęcią wracam do tych dwóch zimowych miesięcy w Gnieźnie, ale chcę o nich napisać. Przypomniałam sobie wtedy, dlaczego będąc nastolatką, nienawidziłam tego miasta i marzyłam tylko o wyjeździe do większego

Freiheit

Z niechęcią wracam do tych dwóch zimowych miesięcy w Gnieźnie, ale chcę o nich napisać. Przypomniałam sobie wtedy, dlaczego będąc nastolatką, nienawidziłam tego miasta i marzyłam tylko o wyjeździe do większego

NIE POPISUJ SIĘ: Gdzie diabeł nie może, cz. 1

W ubiegłym roku zagraliśmy około siedmiu koncertów na imprezach pożegnalnych kilku miejscówek. Wszystkie one zamykały się ze względu na koszty, czasami wypalenie osób prowadzących. Najczęściej jednak w opowiadaniu o powodach końca pojawiał się DEVIL OPER

Freiheit

W ubiegłym roku zagraliśmy około siedmiu koncertów na imprezach pożegnalnych kilku miejscówek. Wszystkie one zamykały się ze względu na koszty, czasami wypalenie osób prowadzących. Najczęściej jednak w opowiadaniu o powodach końca pojawiał się DEVIL OPER

Maciej Sieńczyk

MÓJ KĄCIK: W świecie zdjęć przemysłowych

Czując, jak stopy obmywają mi coraz silniejsze fale zadumy, wziąłem do ręki cudny albumik dedykowany Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Węgorzewie, oprawiony w pomarańczowe płócienko

Maciej Sieńczyk

Sieńczyk

Czując, jak stopy obmywają mi coraz silniejsze fale zadumy, wziąłem do ręki cudny albumik dedykowany Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Węgorzewie, oprawiony w pomarańczowe płócienko

Joanna Krakowska

KONFORMY: Remanent

Życie teatralne i wokółteatralne przeorane jest dzisiaj konfliktami, odwrotnie proporcjonalnie do tego, jak i co teatr mówi ze sceny. Ostatnio wydaje się niezwykle powściągliwy w artykułowaniu sprzeciwu czy buntu, atakowaniu utrwalonych przekonań, mieszaniu w głowach i sumieniach

Joanna Krakowska

Krakowska

Życie teatralne i wokółteatralne przeorane jest dzisiaj konfliktami, odwrotnie proporcjonalnie do tego, jak i co teatr mówi ze sceny. Ostatnio wydaje się niezwykle powściągliwy w artykułowaniu sprzeciwu czy buntu, atakowaniu utrwalonych przekonań, mieszaniu w głowach i sumieniach

NIE POPISUJ SIĘ: Kindness

Widocznie potrzebowałam, żeby mnie trochę odwiedziły różne duchy. Być może potrzebowałam wpuścić trochę sił do mojego życia

Freiheit

Widocznie potrzebowałam, żeby mnie trochę odwiedziły różne duchy. Być może potrzebowałam wpuścić trochę sił do mojego życia

Dorota Masłowska

PRALNIE CZASU

Definiowałabym „patofilm” jako twór filmopodobny z cynicznie obniżoną jakością artystyczną. Wszystkie jego części składowe dążą nie ku najwyższej, lecz ku najniższej możliwej wytrzymywalnej jakości

Dorota Masłowska

Masłowska

Definiowałabym „patofilm” jako twór filmopodobny z cynicznie obniżoną jakością artystyczną. Wszystkie jego części składowe dążą nie ku najwyższej, lecz ku najniższej możliwej wytrzymywalnej jakości

NIE POPISUJ SIĘ: Konie są tępe

Po prostu opowiem wam o moich niechwalebnych pomysłach na TikToka, o tym, jak nie nadążam, jak płaczę po nocach nad sobą z powodu tak błahej sprawy

Freiheit

Po prostu opowiem wam o moich niechwalebnych pomysłach na TikToka, o tym, jak nie nadążam, jak płaczę po nocach nad sobą z powodu tak błahej sprawy

Dorota Masłowska

SZUMNY, TRZYMAJĄCY W NAPIĘCIU

Na nihilistyczny magnetyzm „Sukcesji” składa się wiele rzeczy. Jest to wybitny pop, wielopłaszczyznowy, wielokrotnie złożony, miażdżący standardy politycznej poprawności, błyskotliwy, zły

Dorota Masłowska

Masłowska

Na nihilistyczny magnetyzm „Sukcesji” składa się wiele rzeczy. Jest to wybitny pop, wielopłaszczyznowy, wielokrotnie złożony, miażdżący standardy politycznej poprawności, błyskotliwy, zły

Dorota Masłowska

W DZIKOŚCI (1)

Coś, co wyobrażałam sobie jako relaksujący spacer po Bieszczadach z patrzeniem na piękne widoki i robieniem zdjęć na Instagrama, którego nie mam, okazuje się niemającym końca kardio, turbo z Ewą Chodakowską w kolczastych opuncjach

Dorota Masłowska

Masłowska

Coś, co wyobrażałam sobie jako relaksujący spacer po Bieszczadach z patrzeniem na piękne widoki i robieniem zdjęć na Instagrama, którego nie mam, okazuje się niemającym końca kardio, turbo z Ewą Chodakowską w kolczastych opuncjach

Dorota Masłowska

MOJE ŻYCIE Z MORZEM (2)

My nieszczęsne bidusy, zwyrodniałe dzieci biegnące za igraszką, plastikowym latawcem, stare niepocieszone, wiecznie głodne głuptasy. Czy zdążymy jeszcze być inni przed końcem? Choćby tylko na chwilę

Dorota Masłowska

Masłowska

My nieszczęsne bidusy, zwyrodniałe dzieci biegnące za igraszką, plastikowym latawcem, stare niepocieszone, wiecznie głodne głuptasy. Czy zdążymy jeszcze być inni przed końcem? Choćby tylko na chwilę

Dorota Masłowska

MOJE ŻYCIE Z MORZEM (1)

To było totalne przenikanie: zanurzałam się i wynurzałam, tonęłam i ratowałam się, morze wlewało mi się do nosa i oczu, sikałam do morza i piłam morze

Dorota Masłowska

Masłowska

To było totalne przenikanie: zanurzałam się i wynurzałam, tonęłam i ratowałam się, morze wlewało mi się do nosa i oczu, sikałam do morza i piłam morze

NIE POPISUJ SIĘ: Zakazane raperstwo

Bałam się pisać o Tonciu. Nie, nie dlatego, że ktoś mi zarzuci później, że romantyzuję uzależnienie lub promuję ćpuństwo

Freiheit

Bałam się pisać o Tonciu. Nie, nie dlatego, że ktoś mi zarzuci później, że romantyzuję uzależnienie lub promuję ćpuństwo

RecenzjePrzegląd recenzji

Pozostałe

Staram się zostawiać rolę na scenie

Staram się zostawiać rolę na scenie

Rozmowa z Piotrem Biedroniem

Pochodzę z naprawdę małej wioski w górach, z Beskidu Wyspowego. W tamtych czasach byłem w teatrze może dwa razy. Wszystko zaczęło się od konkursu recytatorskiego, na którym ktoś mnie zauważył i powiedział: „Pan ma predyspozycje na aktora”

400: Piękne psy

400: Piękne psy

Lidia Kępczyńska

Spektakl „Prorocze” nie może być pokazany w Abidżanie, o którym opowiada, jedynie w europejskich teatrach i na festiwalach. Teatr jest elitarny – mówią twórczynie. Czy my, widzowie, stajemy się częścią występującej na scenie wspólnoty, czy pozostajemy ciekawskimi podglądaczami?

Disneyland otoczono murem

Disneyland otoczono murem

Rozmowa z Mikitą Iłinczykiem

Choć dziś mieszkam w Unii Europejskiej, znam język polski, estoński i angielski, a nawet mam Kartę Polaka i estoński pobyt czasowy, to wciąż identyfikuję się z ludźmi, którzy próbują przekroczyć granicę

Zagraj z mocniejszym akcentem

Zagraj z mocniejszym akcentem

Rozmowa z Olgą Trembach

W zeszłym roku nagrałam taśmę na casting do produkcji związanej z Ukrainą. Potrzebowali kogoś z ukraińskim akcentem. Dostałam odpowiedź, czy nie mogłabym nagrać się jeszcze raz, bo nie dość słychać, że jestem Ukrainką

Dobrze jest mieć jakąś tożsamość

Dobrze jest mieć jakąś tożsamość

Czy spektkakl „Brakarki” był choć trochę o brakarkach? Wciąż nie wiem, ale można tam było odnaleźć wszystko, o czym mogłyby opowiadać dawne i obecne robotnice

Z duchami

Pozostające blisko ziemi, zdepersonalizowane ciało performera zdaje się „robić miejsce” – staje się medium, wpuszczającym w siebie przywoływanych „innych”: trzech martwych tancerzy

Komu służą opowieści?

Komu służą opowieści?

Magdalena Rewerenda

W „Nie-boginiach” zamiast martwych, bezbarwnych, nagich posągów spotykamy ubrane w kolorowe kostiumy tytułowe bohaterki, które pokazują, jak minimalne przesunięcie akcentów w znanych mitach odsłania ich nieoczywistą wymowę

Przebrać się za migrantkę

Przebrać się za migrantkę

Vera Popova, Ada Tymińska

Obecność osób z Ukrainy i Białorusi onieśmieliła polskie twórczynie i twórców, którzy zrezygnowali z samodzielnego podejmowania tematów wschodnich

Do upadłego

„Giselle, tańcz!” to dość osobliwa niespodzianka. Dawno nic mnie tak w teatrze nie zaskoczyło

Na końcu nie ma słowa

Na końcu nie ma słowa

W finałowej scenie „Diabłów” Mai Kleczewskiej księża tracą głos. Bo o czym mówić, jeśli słowo, które według Ewangelii miało być na początku, zamieniło się w kłamstwo i wymówkę?

Kawa, kakao, przemoc

Kawa, kakao, przemoc

Chaillon nie jest zainteresowana przyjmowaniem pozycji ofiary czy resentymentami. Przeciwnie – to artystka, która głośno i wyraźnie zaznacza swoją obecność w sztuce. Obrała strategię, by z teatru uczynić narzędzie do produkcji dyskomfortu

Punktem wyjścia jest złość

Punktem wyjścia jest złość

Rozmowa z Caroliną Bianchi

W „Sile suki” nie pokazujemy przemocy, nie odgrywamy jej – a jednak sztuka jest interpretowana jako trudna w odbiorze – mówi brazylijska reżyserka

Gregor Samsa musi odpocząć

Gregor Samsa musi odpocząć

Gregor Samsa u Kmiecika, odkąd stał się robakiem, dużo czasu spędza w łóżku, drzemiąc. Potężna siła snu, niczym antykapitalistyczny eliksir, sączy się przez wiele scen

Pięciogwiazdkowa rolada

Pięciogwiazdkowa rolada

Jeśli chodzi o wizję śląskości, Teatr Śląski pod dyrekcją Roberta Talarczyka trzyma się pewnych żelaznych pryncypiów. Może i nosi wciąż imię Wyspiańskiego, ale polski wieszcz w Katowicach spędził chwilę – i to przez przypadek

Limbo

Spektakl Augustynowicz testuje schematy współczesnego świata: jest w nim pycha nowoczesności, jest stary świat, który nie nadąża, i są ośmieszeni bogowie. Nawet ofiara, przehandlowana za wolność, nikogo nie wzrusza i staje się zwykłą transakcją

Narodowy i co dalej

Narodowy i co dalej

Czy przez ostatnie dwadzieścia lat Teatr Narodowy był tylko bardzo „dobrze skrojonym” teatrem? Jakby spoczął na laurach, nie rozpalał umysłów, nie prowokował intelektualnie, tworzył za mało mistrzowskich inscenizacji. Za rzadko był „zaczarowaną wyspą”

Łzy mi nie płaczą

Łzy mi nie płaczą

Jeśli temat kryzysu uchodźczego, siania nienawiści czy islamofobii pojawiał się już na polskich scenach, to było o tym z reguły cicho. Najbardziej efektowny spektakl o uchodźcach na granicy polsko-białoruskiej widziałem w TVP Jacka Kurskiego

Materia trwa

Katarzyna Słoboda

Na początku spektaklu „HEIDEGGER?DENATURAT” Katarzyna Krakowiak-Bałka i Mirosław Bałka wtaczają na scenę duży kolisty lightbox. Ten prosty gest w bezpośredni sposób odsłania relacje władzy. To twórcy decydują o tym, co zobaczymy na scenie

Nawigacja główna - wersja mobilna

Archiwum numerów